Om maar meteen met de deur in huis te vallen…. Ik ben volgens mij nog niet eerder zo boos geweest, het gebeurde ineens door een incident thuis dat ik ontplofte, dat mijn zoon een bloedneus had droeg daar veel aan bij. Ik zal je de details besparen van mijn woede uitbarsting maar leuk was het niet. Nadat de bloedneus weer gestopt was en er weer zuurstof in de bovenkamers kwam konden we weer verder met de orde van de dag. Of toch niet? Ik weet niet of het een positieve of negatieve eigenschap is maar in het geval van conflicten tussen de kinderen moet ik dit toch altijd uitvoering bespreken. En zo kwamen we deze keer op het onderwerp spijt. Vroeger luisterde ik naar “d’r kan nog meer bij”, ken je die nog? Ik had een cassettebandje met een luisterverhaal erop. Het verhaal ging erover dat er een knal was gegeven aan iemand anders en daar onstond spijt. Het liedje is me altijd bij gebleven:
“Opeens krijg je spijt maar het is al gebeurd, had ik het maar niet gedaan. Maar als je altijd alles van te voren wist, dan had ik het niet gedaan. Oh nee, oh nee, dan had ik het niet gedaan”.
Ik besprak met de kinderen het onderbuik gevoel dat spijt met zich meebengt, dat je zo baalt en de tijd wil terugdraaien, want dan had ik het niet gedaan. Ik ken dat gevoel maar al te goed, jij? Ook al is dat gevoel zeker niet leuk, toch hoopte ik dat ze het gevoel herkende. Dit gevoel geeft namelijk ook aan dat je je kan inleven in de ander en bewustwording hebt over wat anders kan. En dat mes snijdt vaak aan 2 kanten. In mijn boosheid zei ik dingen die ik niet had moeten zeggen. Daarvoor heb ik vergeving gevraagd en zo hebben we samen vergeving gevraagd bij God. Weltrusten schatjes! Ik hou van je! Morgen hoor je wat je straf is.
De mantel der liefde komen we vaak tegen. De een moet er mogelijk vaker een beroep op doen dan de ander. Mag de mantel der liefde alles bedekken, zal ik geen straf volgen op hetgeen gedaan is, zal de genade heersen? Ik vind dit in de opvoedkundig wel ingewikkeld. Hetgeen gebeurt is gewoon onacceptabel, daar volgt een straf op zodat je de volgende keer wel beter nadenkt voor je je hand opheft, toch? Of is de kous nu af? Vergeven en vergeten? In ons geval is de klappenvanger het alweer vergeten en vergeven en wil hij gewoon weer met elkaar spelen. Laat ons zijn als de kinderen..
Misschien is de kous wel af maar vind ik die kous gewoon nog niet helemaal zoals die moet zijn? Ik ben bang dat ik toch een steekje of meer heb laten vallen.. Daarbij moet de kous ook wel flexibel zijn er moet groei in kunnen zitten, groei naar een gezond volwaardig persoon die goed en kwaad kan scheiden. Daar waar zelfbeheersing is, één van de vruchten van de Geest. Één ding is zeker, ik heb voldoende overwogen en gereflecteerd over wat wijsheid is.
Vroeger bad ik elke avond, “Heer, wilt U mijn zonden vergeven”, ik noemde de zonden verder niet bij naam maar later vond ik dat daar toch iets te gemakkelijk mee weg kwam. Het hardop benoemen van wat ik fout deed, belijden, maakte niet dat het nooit meer zou gebeuren maar het bracht wel bewustwording van dat wat ik niet wilde doen. De man naast Jezus aan het kruis, kreeg van Jezus de woorden “je zonden zijn vergeven.” Hij had berouw en geloof en daarmee was de kous af.
Hoe is het met jouw kousen? Vallen er gaten in? Voor mij is de les in dit, dat ik net zo’n zondaar ben als ieder ander. Dat er gaten vallen in mijn kousen en het tijd wordt voor nieuwe. Een schone lei, een nieuwe kous, had ik dat maar eerder gedaan! Dus snel naar de webshop voor een nieuw paar kousen, ze zijn vandaag gratis, geldig tot 7 maal 70tig maal, amen.
Marlies